- ἄφρων
- ἄφρων, ον, gen. ονος (s. φρήν; Hom.+; PFay 124, 12; LXX; En; TestJob 26:6; JosAs 6:6f; GrBar 13:3; Philo; Jos., Bell. 1, 630; 2, 303; Ar. 12, 1) pert. to lack of prudence or good judgment, foolish, ignorant (opp. φρόνιμος as Dio Chrys. 73 [23], 3; Pr 11:29; En 98:1, 9; PsSol 16:7; Philo, Poster. Cai. 32) 2 Cor 11:19; 1 Cl 3:3; (w. ἀνόητος) 21:5; (w. ἀσύνετος as Ps 91:7) 39:1; voc. Hm 12, 4, 2—Lk 11:40; 12:20; Ro 2:20; 1 Cor 15:36; 2 Cor 11:16; 12:6, 11; Eph 5:17; 1 Pt 2:15; 1 Cl 39:7f (Job 5:2, 3); ITr 8:2; Hm 4, 2, 1; 5, 2, 2; 4; 6, 2, 4; 11:4; Hs 1:3; 6, 4, 3; 6, 5, 2; 9, 14, 4; 9, 22, 2.—DELG s.v. φρήν. EDNT. M-M. TW.
Ελληνικά-Αγγλικά παλαιοχριστιανική Λογοτεχνία. 2015.